Útilega

Skömmu eftir að við komum heim úr síðasta ferðalagi urðum við eirðarlaus. Heima dettum við auðveldlega í hversdagslega rútínu í stað þess að mergsjúga sumarið. Veðurspáin lofaði góðu fyrir suður og suðausturland svo við fylltum strumpastrætóinn okkar enn og aftur af tjaldútbúnaði. Vissum af góðum vinum í Þjórsárdal sem voru að prufukeyra í fyrsta sinn flennifínt fellihýsi.

Sandártunga í Þjórsárdal er gríðarlega fallegt tjaldstæði. Auðvelt er að finna falleg rjóður og ímynda sér að maður sé einn í heiminum þó að svæðið sé stórt að flatarmáli. Þarna er lítið um þjónustu, s.s. rafmagn og þessháttar en við vorum ánægð með vatnssalerni og rennandi kalt vatn.

Á laugardagsmorgun reimaði ég á mig hlaupaskónna og hljóp útí buskann. Týndi réttu leiðinni og ætlaði að stytta mér leið í gegnum kjarrið. Það var svo erfitt að ég týndist næstum í þéttum og hávöxnum íslenskum skógi!!!! Óttaslegin um að misstíga mig, týnast og finnast aldrei aftur komst ég aftur uppá veg og skrölti sömu leið til baka. Oft bölvaði ég síðum og þykkum hlaupabuxum og síðerma dri-fit hlaupatreyju á meðan ég tók á því vegna þess hve skelfing heitt var í veðri. Já, spandexið of hlýtt og skógur svo þéttur að ég óttaðist að týnast... Ísland á laugardag.

Saman fórum við svo í 3 klst gönguferð, fjölskyldurnar tvær. Fundum bláber, gamlar vörður og sjarmerandi hjólhýsabyggð með garðálfum og krúsídúllum. Kærkomið var að vaða í ánni því það var svo hlýtt.

Á heimleiðinni stoppuðum við hjá garðyrkjubónda og keyptum ný lífræn jarðaber, tómata og kryddjurtir. Hjá þessum garðyrkjubónda var mikið nostrað við umhverfið og þar var völundarhús úr limgerði sem við villtumst í... hvílíkur ævintýraheimur.

Sælureiturinn

Það er afdrep á norðurlandi við litla lind og gróið hraun þar sem fuglar verpa, leita ætis og syngja. Þar er gott að vera. Eitthvað við staðinn gerir mig óendanlega syfjaða. Líklega dett ég bara úr hefðbundnum stressgír. Súrefnið er betra og rólegheitin endurnærandi. Þarna er hvorki sjónvarp né nettenging. Börnin styðjast við eigin ímyndunarafl úti í leik. Hraunkambar verða kastalar og leitað er í gjótum eftir hreiðrum fugla. Steinum er kastað útí lindina... þar sem Bergur bóndi segir að besta vatn í heimi streymir. Líklega er það rétt hjá honum.

Á meðan húsfreyjan nær upp góðum svefni uppi á háaloftinu eru þetta vinnubúðir húsbóndans. Í þetta skiptið tengdi hann viðarofn sem hann smíðaði sjálfur við reykrör. Það hefur tekið nokkur ár að safna kjarki í að rjúfa þakið. Að verkefni loknu var kveikt bál í kamínunni. Eldurinn er dáleiðandi. Gleðigjafi sem iljar og kætir.

Svo heppilega vildi til að vinir kíktu í heimsókn. Fjöldi drengja tvöfaldaðist og þá var kátt í kotinu. Það er svo gaman að sýna öðrum konungsdæmið. Kíkja á hænur, kanínur, hesta, kálfa og ref. Leika sér í móanum. Mömmur gátu líka dregið sig útúr skarkalanum og legið í grasi vaxinni laut.

Það var erfitt að slíta sig úr tímaleysinu og keyra í bæinn. En mikið sem landið var fagurt á heimleiðinni, rigningunni að þakka voru allir litirnir bjartari en áður. Mig langaði að kremjuknúsa fósturjörðina og purra hana á mallakútinn...